Ang tao ay nakakaunawa ng kaunti sa gawain ng kasalukuyan at sa gawain ng hinaharap, nguni’t hindi niya nauunawaan ang hantungan kung saan ang sangkatauhan ay papasok. Bilang isang nilalang, kailangang gampanan ng tao ang tungkulin ng isang nilalang: Kailangang sundin ng tao ang Diyos sa anumang Kanyang ginagawa, at kailangang magpatuloy kayo sa kahit anumang paraan na sinasabi Ko sa inyo. Ikaw ay walang paraan upang gumawa ng mga pagsasaayos para sa iyong sarili, at ikaw ay walang kakayahan na kontrolin ang iyong sarili; ang lahat ay dapat ipaubaya sa habag ng Diyos, at ang lahat ay kinokontrol ng Kanyang mga kamay. Kung ang gawain ng Diyos ay naglaan sa tao ng isang katapusan, isang kamangha-manghang hantungan, nang mas maaga, at kung ginagamit ito ng Diyos upang hikayatin ang tao at pasunurin ang tao sa Kanya—kung gumawa Siya ng pakikipagkasundo sa tao—kung gayon hindi ito magiging paglupig, ni magiging para gawaan ang buhay ng tao. Kung gagamitin ng Diyos ang katapusan upang kontrolin ang tao at tamuhin ang kanyang puso, kung gayon sa ganito ay hindi Niya magagawang sakdal ang tao, ni hindi Niya magagawang tamuhin ang tao, bagkus ay gagamitin ang hantungan upang kontrolin siya. Walang inaalala ang tao nang higit pa sa hinaharap na katapusan, ang huling hantungan, at kung mayroon man o walang mabuting bagay na aasahan. Kung ang tao ay nabigyan ng magandang pag-asa sa panahon ng gawain ng panlulupig, at kung, bago pa ang paglupig sa tao, siya ay nabigyan ng isang angkop na hantungan upang habulin, kung gayon hindi lamang sa hindi matatamo ang epekto ng gawain ng panlulupig sa tao, kundi ang epekto ng gawain ng panlulupig ay maiimpluwensyahan din. Ibig sabihin, nakakamit ng gawain ng panlulupig ang epekto nito sa pamamagitan ng pag-aalis sa kapalaran at mga pagkakataon ng tao at paghatol at pagkastigo sa mapaghimagsik na disposisyon ng tao. Hindi ito nakakamit sa paggawa ng isang pakikipagkasundo sa tao, iyon ay, sa pamamagitan ng pagbibigay sa tao ng mga pagpapala at biyaya, kundi sa pamamagitan ng pagbubunyag ng katapatan ng tao sa pamamagitan ng pagtatanggal ng kanyang kalayaan at pagsira sa kanyang mga pagkakataon. Ito ang diwa ng gawain ng panlulupig. Kung ang tao ay nabigyan na ng magandang pag-asa sa kasimu-simulaan, at ang gawaing pagkastigo at paghatol ay ginawa pagkatapos, kung gayon ay tatanggapin ng tao ang ganitong pagkastigo at paghatol sa batayang nagkaroon siya ng mga pagkakataon, at sa katapusan, ang walang-kundisyong pagsunod at pagsamba sa Lumikha ng lahat ng Kanyang mga nilikha ay hindi makakamit; magkakaroon lamang ng bulag, walang-muwang na pagsunod, kung hindi ang tao ay gagawa ng bulag na mga paghingi sa Diyos, kung kaya magiging imposible na ganap na lupigin ang puso ng tao. Dahil dito, hindi makakaya ng gayong gawaing panlulupig na matamo ang tao, ni, higit pa rito, magdala ng patotoo sa Diyos. Ang gayong mga nilalang ay hindi na makakaganap ng kanilang tungkulin, at makikipagtawaran na lamang sa Diyos; hindi ito magiging paglupig, kundi habag at pagpapala. Ang pinakamalaking suliranin sa tao ay yaong wala siyang iniisip kundi ang kanyang kapalaran at mga pagkakataon, na iniidolo niya ang mga iyon. Hinahabol ng tao ang Diyos alang-alang sa kanyang kapalaran at mga pagkakataon; hindi niya sinasamba ang Diyos dahil sa kanyang pag-ibig sa Kanya. Kung kaya, sa paglupig sa tao, ang pagiging-makasarili ng tao, kasakiman at ang mga bagay na pinakahadlang sa kanyang pagsamba sa Diyos ay dapat maalis na lahat. Sa paggawa nito, ang mga epekto ng paglupig sa tao ay makakamit. Bilang resulta, sa mga pinakaunang paglupig sa tao, kailangan na alisin muna ang mga ligaw na ambisyon at ang pinakamalalang mga kahinaan ng tao, at, sa pamamagitan nito, ibunyag ang pag-ibig ng tao sa Diyos, at baguhin ang kanyang kaalaman tungkol sa buhay ng tao, ang kanyang pananaw sa Diyos, at ang kahulugan ng kanyang pag-iral. Sa ganitong paraan, ang pag-ibig ng tao sa Diyos ay nalilinis, na ang ibig sabihin, ang puso ng tao ay nalulupig. Nguni’t sa Kanyang saloobin tungo sa lahat ng mga nilalang, hindi nanlulupig ang Diyos para lamang sa kapakanan ng panlulupig; sa halip, Siya ay nanlulupig upang tamuhin ang tao, para sa kapakanan ng Kanyang sariling kaluwalhatian, at upang mabawi ang pinakauna at orihinal na wangis ng tao. Kung Siya ay manlulupig para lamang sa kapakanan ng paglupig, kung gayon ang kabuluhan ng gawain ng panlulupig ay mawawala. Ibig sabihin niyan ay kung, pagkatapos ng panlulupig sa tao, pinabayaan na ng Diyos ang tao, at hindi na nakialam sa kanyang buhay o kamatayan, kung gayon hindi na ito magiging pamamahala sa sangkatauhan, ni ang paglupig sa tao ay magiging para sa kapakanan ng kanyang kaligtasan. Ang pagtatamo lamang sa tao pagkatapos ng paglupig sa kanya at ang kanyang pagdating sa isang kamangha-manghang hantungan sa kahuli-hulihan ang nasa puso ng lahat ng gawain ng pagliligtas, at ito lamang ang nagkakamit ng mithiin na kaligtasan ng tao. Sa madaling sabi, ang pagdating lamang ng tao sa magandang hantungan at ang kanyang pagpasok tungo sa kapahingahan ang mga pagkakataon na dapat maangkin ng lahat ng mga nilalang, at ang gawain na dapat gawin ng Lumikha. Kung tao ang gagawa ng gawaing ito, kung gayon ito ay magiging masyadong limitado: Maaaring madala nito ang tao sa isang tukoy na punto, nguni’t hindi nito makakayang dalhin ang tao sa walang-hanggang hantungan. Hindi kayang pagpasyahan ng tao ang kanyang tadhana, ni, higit pa rito, kaya niyang tiyakin ang mga pagkakataon ng tao at hinaharap na hantungan. Ang gawain na ginagawa ng Diyos, gayunman, ay naiiba. Yamang nilikha Niya ang tao, pinangungunahan Niya ito; yamang inililigtas Niya ang tao, ililigtas Niya siya nang lubos, at ganap na tatamuhin siya; yamang pinangungunahan Niya ang tao, dadalhin Niya siya sa wastong hantungan; at yamang nilikha Niya at pinamamahalaan ang tao, kailangang akuin Niya ang pananagutan sa kapalaran at mga pagkakataon ng tao. Ito nga ay ang gawaing siyang ginagawa ng Lumikha. Bagama’t ang gawaing panlulupig ay nakakamit sa pamamagitan ng pag-aalis sa tao ng kanyang mga pagkakataon, ang tao sa kahuli-hulihan ay dapat na madala tungo sa wastong hantungan na inihanda para sa kanya ng Diyos. Ito ay talagang dahil gumagawa ang Diyos sa tao, kaya ang tao ay may hantungan at ang kanyang kapalaran ay tiyak na. Dito, ang akmang hantungan na tinutukoy ay hindi ang mga pag-asa at mga pagkakataon ng tao na inalis noong mga lumipas na panahon; ang dalawa ay magkaiba. Yaong mga inaasahan ng tao at hinahabol ay ang mga paghahangad ng kanyang paghahabol sa maluluhong mga pagnanasa ng laman, sa halip na ang hantungan na marapat sa tao. Ang naihahanda ng Diyos sa tao, samantala, ay ang mga pagpapala at mga pangako na marapat sa tao sa sandaling siya ay nadadalisay, na inihanda ng Diyos para sa tao matapos likhain ang mundo, at na hindi nabahiran ng pagpili, mga pagkaintindi, imahinasyon o laman ng tao. Ang hantungan na ito ay hindi inihahanda para sa isang partikular na tao, kundi ang dako ng kapahingaan ng buong sangkatauhan. At kaya, ang hantungang ito ay ang pinakaangkop na hantungan para sa sangkatauhan.

Hinahangad ng Lumikha na isaayos ang lahat ng mga nilikha. Hindi mo dapat iwaksi o suwayin ang anumang Kanyang ginagawa, ni dapat kang maging mapaghimagsik tungo sa Kanya. Sa kahuli-hulihan ay makakamit ng gawain na Kanyang ginagawa ang Kanyang mga mithiin, at sa ganito matatamo Niya ang kaluwalhatian. Ngayon, bakit hindi sinasabi na ikaw ang inápó ni Moab, o ang anak ng malaking pulang dragon? Bakit walang sinasabi tungkol sa mga taong hinirang, at may sinasabi lamang tungkol sa mga nilikha? Ang nilikha—ito ang orihinal na tawag sa tao, at ito ay siyang likas niyang pagkakakilanlan. Ang mga pangalan ay nagkakaiba-iba lamang sapagka’t ang mga kapanahunan at mga panahong sakop ng gawain ay magkaiba; sa katunayan, ang tao ay isang ordinaryong nilikha. Ang lahat ng mga nilikha, maging sila man ang pinakatiwali o pinakabanal, ay dapat gumanap ng tungkulin ng isang nilikha. Kapag isinasakatuparan Niya ang gawain ng panlulupig, hindi ka kinokontrol ng Diyos gamit ang iyong mga pagkakataon, kapalaran o hantungan. Hindi naman talaga kailangang gumawa sa ganitong paraan. Ang minimithi ng gawain ng panlulupig ay upang mapaganap ang tao sa tungkulin ng isang nilalang, upang pasambahin siya sa Maylalang, at pagkatapos lamang nito siya nakakapasok sa kamangha-manghang hantungan. Ang kapalaran ng tao ay nasa pagpigil ng mga kamay ng Diyos. Ikaw ay walang kakayahang kontrolin ang iyong sarili: Sa kabila ng parating pagmamadali at pag-aabala para sa kanyang sarili, nananatiling walang kakayahan ang tao na kontrolin ang kanyang sarili. Kung kaya mong malaman ang iyong sariling mga pagkakataon, kung makokontrol mo ang iyong sariling kapalaran, mananatili ka pa rin bang isang nilikha? Sa madaling sabi, sa papaano mang paraan gumagawa ang Diyos, ang lahat ng Kanyang gawain ay para sa kapakanan ng tao. Ipagpalagay, bilang halimbawa, ang kalangitan at ang kalupaan at ang lahat ng mga bagay na nilikha ng Diyos upang magsilbi sa tao: Ang buwan, ang araw, at ang mga bituin na ginawa Niya para sa tao, ang mga hayop at mga halaman, tagsibol, tag-araw, taglagas at taglamig, at iba pa—lahat ay para sa kapakanan ng pag-iral ng tao. At kaya, sa papaano mang paraan Niya kinakastigo at hinahatulan ang tao, ang lahat ng ito ay para sa kapakanan ng kaligtasan ng tao. Kahit na tinatanggal Niya sa tao ang kanyang makalamang mga inaasahan, ito ay para sa kapakanan ng pagdadalisay sa tao, at ang pagdadalisay sa tao ay para sa kapakanan ng kanyang pag-iral. Ang hantungan ng tao ay nasa mga kamay ng Lumikha, kaya papaano makokontrol ng tao ang kanyang sarili?

Sa sandaling ang gawain ng panlulupig sa tao ay nakukumpleto na, ang tao ay madadala tungo sa isang magandang mundo. Ang buhay na ito ay magiging, sabihin pa, sa lupa pa rin, nguni’t ito ay ganap na hindi magiging kagaya ng buhay ng tao sa ngayon. Ito ang buhay na tataglayin ng sangkatauhan matapos na ang buong sangkatauhan ay nalulupig, ito ay magiging bagong simula para sa tao sa lupa, at para sa sangkatauhan na magkaroon ng gayong buhay ay magiging katibayan na ang sangkatauhan ay nakakapasok na sa isang bago at magandang kinasasaklawan. Ito ang magiging simula ng buhay ng tao at Diyos sa lupa. Ang saligan ng gayong kagandang buhay ay dapat na, matapos na ang tao ay nadadalisay at nalulupig, siya ay nagpapasakop sa harap ng Lumikha. At kaya, ang gawain ng panlulupig ay ang huling yugto ng gawain ng Diyos bago pumasok ang sangkatauhan sa kamangha-manghang hantungan. Ang gayong buhay ay ang hinaharap na buhay ng tao sa lupa, ito ang pinakamagandang buhay sa lupa, ang uri ng buhay na kinasasabikan ng tao, ang uri na hindi pa kailanman nakamtan ng tao sa kasaysayan ng mundo. Ito ang huling kalalabasan ng 6,000 taon ng gawain ng pamamahala, ito ang pinaka-kinasasabikan ng sangkatauhan, ito rin ang pangako ng Diyos sa tao. Nguni’t ang pangakong ito ay hindi kaagad mangyayari: Ang tao ay papasok sa hinaharap na hantungan sa sandali lamang na natatapos ang gawain sa mga huling araw at siya ay ganap nang nalulupig, iyon ay, sa sandaling si Satanas ay ganap nang natatalo. Ang tao ay mawawalan na ng makasalanang kalikasan pagkatapos na siya ay nadadalisay, dahil nadaig na ng Diyos si Satanas, na nangangahulugan na hindi na makapanghihimasok ang mga palabang puwersa, at wala nang palabang mga puwersa ang nananalakay sa laman ng tao. At kaya magiging malaya ang tao, at magiging banal—siya ay nakapasok na sa kawalang-hanggan. Kapag ang masasamang puwersa ng kadiliman ay naigapos na saka pa lamang magiging malaya ang tao saan man siya magpunta, at nang walang paghihimagsik o pagsalungat. Si Satanas ay kailangang maigapos para maging maayos ang tao; sa ngayon, hindi siya maayos sapagkat[a] si Satanas ay naghahasik pa rin ng kaguluhan kahit saan sa lupa, at sapagka’t ang kabuuang gawain ng pamamahala ng Diyos ay hindi pa umaabot sa katapusan nito. Sa sandaling natatalo na si Satanas, ang tao ay magiging lubos nang malaya; kapag natatamo ng tao ang Diyos at nakakalabas mula sa ilalim ng pagkasakop ni Satanas, kanyang pagmamasdan ang Araw ng pagkamatuwid. Ang buhay na karapat-dapat sa normal na tao ay mababawi; lahat ng dapat mataglay ng isang normal na tao—kagaya ng kakayahan na talusin ang mabuti sa masama, at pagkaunawa kung papaano pakainin at damitan ang sarili, at ang kakayahan na mabuhay nang normal—ang lahat ng ito ay mababawi. Kung si Eba man ay hindi natukso ng ahas, ang tao ay nagkaroon dapat ng normal na buhay pagkatapos na siya ay nalikha noong pasimula. Siya dapat ay nakakakain, nadadamitan, at namumuhay nang normal na buhay ng tao sa lupa. Nguni’t pagkatapos na ang tao ay naging ubod nang sama, ang buhay na ito ay naging pangarap na lamang, at kahit ngayon hindi nagtatangka ang tao na isipin ang gayong mga bagay. Sa katunayan, itong magandang buhay na kinasasabikan ng tao ay isang pangangailangan: Kung ang tao ay walang gayong hantungan, kung gayon ang kanyang buhay sa lupa na ubod nang sama ay hindi kailanman titigil, at kung walang gayong kagandang buhay, kung gayon hindi na magkakaroon ng konklusyon sa kapalaran ni Satanas o sa kapanahunan kung saan nasasakop pa ni Satanas ang buong lupa. Kailangang makarating ang tao sa isang kinasasaklawan na hindi naaabot ng mga puwersa ng kadiliman, at kapag nagagawa niya, patutunayan nito na si Satanas ay natatalo na. Sa ganitong paraan, sa sandaling wala na ang panggugulo ni Satanas, Ang Diyos Mismo ang magkokontrol sa sangkatauhan, at Kanyang pangungunahan at kokontrolin ang buong buhay ng tao; ito lamang ang maituturing bilang pagkatalo ni Satanas. Ang buhay ng tao ngayon ay kalimitang buhay ng karumihan, at buhay pa rin ng pagdurusa at dalamhati. Hindi ito matatawag na pagkatalo ni Satanas; ang tao ay hindi pa nakakatakas sa dagat ng pagdurusa, hindi pa nakakatakas mula sa kahirapan ng buhay ng tao, o sa impluwensya ni Satanas, at siya ay may kakatiting pa rin lamang na pagkakilala sa Diyos. Ang lahat ng paghihirap ng tao ay gawa ni Satanas, si Satanas ang nagdala ng mga pagdurusa tungo sa buhay ng tao, at pagkatapos lamang na naigapos si Satanas makakatakas nang lubos ang tao mula sa dagat ng pagdurusa. Nguni’t ang pagkagapos ni Satanas ay nakakamit sa pamamagitan ng paglupig at pagtamo sa puso ng tao, sa pamamagitan ng pagtuturing sa tao bilang samsam sa digmaan laban kay Satanas. Ngayon, ang paghahabol ng tao na maging mananagumpay at magawang perpekto ang mga bagay na hinahabol bago siya magkaroon ng buhay ng isang normal na tao sa lupa, at ang mga layunin na hinahanap ng tao bago ang pagkagapos ni Satanas. Sa diwa, ang paghahabol ng tao na maging mananagumpay at magawang perpekto, o magawang lubhang kapaki-pakinabang, ay upang makatakas sa impluwensya ni Satanas: Ang paghahabol ng tao ay upang maging mananagumpay, nguni’t ang huling kalalabasan ay ang kanyang pagtakas mula sa impluwensya ni Satanas. Sa pagtakas lamang mula sa impluwensya ni Satanas maaaring maisabuhay ng tao ang buhay ng normal na tao sa lupa, ang buhay ng pagsamba sa Diyos. Ngayon, ang paghahabol ng tao sa pagiging mananagumpay at pagiging ginagawang perpekto ay ang mga bagay na hinahabol bago ang pagkakaroon ng buhay ng isang normal na tao sa lupa. Unang-unang hinahangad ang mga ito para sa kapakanan ng pagiging nalinis at pagsasagawa ng katotohanan, at upang makamit ang pagsamba sa Lumikha. Kung tinataglay ng tao ang buhay ng isang normal na tao sa lupa, isang buhay na walang kahirapan o dalamhati, kung gayon ang tao ay hindi sasangkap sa paghahabol na maging mananagumpay. Ang “maging mananagumpay” at “magawang perpekto” ay ang mga layunin na ibinibigay ng Diyos sa tao upang habulin, at sa pamamagitan ng paghahabol sa mga layuning ito binibigyang-daan Niya ang tao na isagawa ang katotohanan at isabuhay ang makabuluhang buhay. Ang layunin ay upang gawing ganap ang tao at tamuhin siya, at ang paghahabol na maging mananagumpay at magawang perpekto ay isa lamang kaparaanan. Kung, sa hinaharap, pumapasok ang tao tungo sa kamangha-manghang hantungan, wala nang magiging pagbanggit sa pagiging mananagumpay at sa pagiging ginagawang perpekto; magkakaroon na lamang ng pagganap sa kanilang tungkulin ang bawa’t nilalang. Ngayon, pinapapaghabol ang tao sa mga bagay na ito upang magtalaga lamang ng isang saklaw sa tao, nang sa gayon ang paghahabol ng tao ay mas tutok at praktikal. Kung wala ito, ang paghahabol ng tao sa pagpasok sa buhay-na-walang-hanggan ay magiging malabo at mahirap maunawaan, at kung nagkaganoon nga, hindi ba magiging mas kaawa-awa pa ang tao? Ang maghabol sa ganitong paraan, na walang mga mithiin o mga prinsipyo—hindi ba ito pandaraya sa sarili? Sa kahuli-hulihan, ang paghahabol na ito ay likas na magiging walang-bunga; sa katapusan, ang tao ay mamumuhay pa rin sa ilalim ng sakop ni Satanas at hindi makakayang bunutin ang sarili mula rito. Bakit isasailalim ang kanyang sarili mismo sa gayong walang layon na paghahabol? Kapag ang tao ay pumapasok na sa walang-hanggang hantungan, sasambahin ng tao ang Lumikha, at sapagka’t natatamo na ng tao ang kaligtasan at nakakapasok na sa kawalang-hanggan, ang tao ay hindi na maghahabol ng anumang mga layunin, ni, higit pa rito, kailangan niyang mag-alala na siya ay kinukubkob ni Satanas. Sa panahong ito, malalaman ng tao ang kanyang lugar, at gagampanan ang kanyang tungkulin, at kahit na hindi sila kinakastigo o hinahatulan, gagampanan ng bawa’t tao ang kanilang tungkulin. Sa panahong iyon, ang tao ay magiging nilikha sa parehong pagkakakilanlan at katayuan. Wala nang magiging pagkakaiba ng mataas at mababa; bawa’t tao ay gaganap na lamang ng ibang tungkulin. Nguni’t ang tao ay mamumuhay pa rin sa isang maayos, angkop na hantungan ng sangkatauhan, gagampanan ng tao ang kanyang tungkulin para sa kapakanan ng pagsamba sa Lumikha, at ang isang sangkatauhan na kagaya nito ay magiging ang sangkatauhan ng kawalang-hanggan. Sa panahong iyon, natamo na ng tao ang isang buhay na nililiwanagan ng Diyos, isang buhay na nasa ilalim ng pangangalaga at pag-iingat ng Diyos, at isang buhay na kasama ang Diyos. Magkakaroon ang sangkatauhan ng normal na buhay sa lupa, at ang kabuuan ng sangkatauhan ay papasok sa tamang landas. Lubos nang natalo ng 6,000-taong plano sa pamamahala ng Diyos si Satanas, ibig sabihin nito’y nabawi na ng Diyos ang orihinal na larawan ng tao sunod sa Kanyang paglikha, at sa gayon, ang orihinal na hangarin ng Diyos ay natupad na. Sa simula, bago pa pinásámâ ni Satanas ang tao, ang sangkatauhan ay namuhay ng normal na buhay sa lupa. Kinalaunan, nang siya ay pinásámâ ni Satanas, naiwala ng tao itong normal na buhay, at kaya doon nag-umpisa ang gawain ng pamamahala ng Diyos, at ang pakikipagdigma kay Satanas upang bawiin ang normal na buhay ng tao. Sa pagdating pa lamang sa katapusan ng 6,000-taon na gawain ng pamamahala ng Diyos opisyal na magsisimula ang buhay ng lahat ng sangkatauhan sa lupa, doon pa lamang magkakaroon ang tao ng kamangha-manghang buhay, at mababawi ng Diyos ang layunin sa paglikha sa tao noong pasimula, pati na ang orihinal na wangis ng tao. At kaya, sa sandaling nagkakaroon na siya ng normal na buhay ng sangkatauhan sa lupa, hindi na maghahabol ang tao na maging mananagumpay o maging ginagawang perpekto, sapagka’t ang tao ay magiging banal. Ang tagumpay at kasakdalan na binabanggit ng tao ay ang mga layunin na ibinigay sa tao upang habulin sa panahon ng labanan sa pag-itan ng Diyos at ni Satanas, at ang mga iyon ay umiiral lamang sapagka’t ang tao ay napápasamâ. Ito ay sa pamamagitan ng pagbibigay sa iyo ng layunin, at pagsasanhi sa iyo upang habulin ang layunin na ito, na si Satanas ay matatalo. Ang paghingi sa iyo na maging mananagumpay o magawang perpekto o magamit ay pangangailangan sa iyo na magpatotoo upang hiyain si Satanas. Sa katapusan, maipamumuhay ng tao ang buhay ng normal na tao sa lupa, at ang tao ay magiging banal, at kapag nangyayari ito, hahanapin pa rin ba nilang maging mga mananagumpay? Hindi ba silang lahat ay mga nilalang? Ang pagiging mananagumpay at pagiging napasakdal ay parehong nakadirekta kay Satanas, at sa karumihan ng tao. Ito bang “mananagumpay” ay hindi tumutukoy sa tagumpay laban kay Satanas at sa masasamang mga puwersa? Kapag sinasabi mo na ikaw ay nagagawang sakdal, ano ang nagagawang perpekto sa iyo? Hindi ba’t nahuhubad mo na ang tiwaling mala-satanas na disposisyon, kaya’t nakakamit mo ang pinakadakilang pag-ibig ng Diyos? Ang mga gayong bagay ay sinasabi kaugnay sa maruruming mga bagay sa loob ng tao, at kaugnay kay Satanas; hindi sinasalita ang mga iyon kaugnay sa Diyos.

Sa kasalukuyan, kung hindi mo hinahabol ang pagiging mananagumpay at pagiging ginagawang perpekto, kung gayon sa hinaharap, kapag ang sangkatauhan ay nabubuhay na nang normal sa lupa, wala nang magiging pagkakataon para sa gayong paghahabol. Sa panahong iyon, ang katapusan ng bawa’t uri ng tao ay nabunyag na. Sa panahong iyon, magiging malinaw kung anong uri ng bagay ka, at kung nagnanais kang maging mananagumpay o nagnanais na magawang perpekto ito ay magiging imposible. Ito lamang ay na dahil sa kanyang pagiging mapaghimagsik ang tao ay mapaparusahan matapos niyang mabunyag. Sa panahong iyon, ang habol ng tao ay hindi na maging may mas mataas na kalagayan kaysa sa iba, para sa ilan ay upang maging mananagumpay at sa mga iba pa ay upang magawang perpekto, o para sa ilan ay upang maging mga panganay na anak-na-lalaki ng Diyos at sa mga iba pa ay upang maging mga anak-na-lalaki ng Diyos; hindi nila hahabulin ang mga bagay na ito. Ang lahat ay magiging mga nilalang ng Diyos, lahat ay maninirahan sa lupa, at lahat ay maninirahang kasama ng Diyos sa lupa. Ngayon ang panahon ng digmaan sa pag-itan ng Diyos at ni Satanas, ito ay isang panahon kung saan ang digmaang ito ay hindi pa natatapos, isang panahon kung saan ang tao ay hindi pa lubos na natatamo, at ito ay isang panahon ng paglipat. At kaya, ang tao ay kinakailangang maghabol na maging mananagumpay o maging isa sa bayan ng Diyos. Sa ngayon ay may mga pagkakaiba sa katayuan, nguni’t kapag dumarating ang panahon wala nang magiging gayong mga pagkakaiba: Ang katayuan ng lahat niyaong nagiging matagumpay ay magiging pare-pareho, silang lahat ay magiging karapat-dapat na sangkatauhan, at maninirahang magkakapantay sa lupa, ibig sabihin silang lahat ay magiging karapat-dapat na mga nilalang, at kung ano ang ibinibigay sa kanila ay magkakaparehong lahat. Sapagka’t ang mga kapanahunan ng gawain ng Diyos ay magkakaiba, at ang mga layon ng Kanyang gawain ay magkakaiba rin, kung ang gawaing ito ay ginagawa sa inyo, kayo ay karapat-dapat na magawang perpekto at maging mga mananagumpay; kung ito ay ginawa sa ibang bansa, kung gayon sila ay magiging karapat-dapat na maging unang grupo ng mga tao na malulupig, at ang unang grupo ng mga tao na magagawang perpekto. Sa kasalukuyan, ang gawaing ito ay hindi ginagawa sa ibang bansa, kaya hindi sila maaaring hirangin upang magawang perpekto at maging mga mananagumpay, at ito ay imposible para sa kanila na maging unang grupo. Sapagka’t ang layon ng gawain ng Diyos ay iba, ang kapanahunan ng gawain ng Diyos ay iba, at ang saklaw nito ay iba, kaya mayroong unang grupo, iyon ay, mayroong mga mananagumpay, at magkakaroon din ng ikalawang grupo na ginagawang perpekto. Sa sandaling nagkakaroon ng unang grupo na nagagawang perpekto, magkakaroon ng isang tularan at uliran, at kaya sa hinaharap ay magkakaroon ng ikalawa at ikatlong grupo niyaong mga ginagawang perpekto, nguni’t sa kawalang-hanggan silang lahat ay magkakapareho at hindi magkakaroon ng pag-uuri sa katayuan. Sila lamang ay nagagawang perpekto sa iba’t-ibang mga panahon, at walang magiging mga kaibahan sa katayuan. Kapag sumasapit na ang panahon na ang bawa’t isa ay nagagawang ganap, at ang gawain sa kabuuan ng sansinukob ay natatapos na, walang magiging mga pagkakaiba sa katayuan, at lahat ay magkakaroon ng magkakapantay na katayuan. Sa kasalukuyan, ang gawaing ito ay ginagawa sa gitna ninyo upang kayo ay maging mga mananagumpay. Kung ito ay ginawa sa Inglatera, kung gayon ang Inglatera ang magkakaroon ng unang grupo, sa kaparehong paraan na magiging kayo. Ako ay lalo lamang nagiging mapagbigay sa pamamagitan ng pagsasakatuparan ng Aking gawain sa inyo ngayon, at kung hindi ko ginawa ang gawaing ito sa inyo, kung gayon sa patas na pagtingin kayo naman ang magiging ikalawang grupo, o ang ikatlo, o ang ikaapat, o ang ikalima. Ito ay dahil lamang sa pagkakaiba sa pagkakaayos ng gawain; ang unang grupo at ang ikalawang grupo ay hindi nangangahulugan na ang isa ay mas mataas o mas mababa kaysa isa, ito ay nangangahulugan lamang ng pagkakasunud-sunod kung papaanong ang mga taong ito ay nagagawang perpekto. Sa kasalukuyan ang mga salitang ito ay ipinatatalastas sa inyo, nguni’t bakit hindi kayo nasabihan nang mas maaga? Sapagka’t, kung walang proseso, nakakagawian ng mga tao ang magmalabis. Gaya halimbawa, sinabi ni Jesus nang panahong iyon: “Ako ay umalis, kaya Ako ay darating.” Ngayon, marami ang nahuhumaling sa mga salitang ito, at ang gusto lamang nila ay ang magsuot ng mga puting balabal at maghintay sa pagdadala sa kanila sa langit. Kaya, maraming mga salita ang hindi nasasabi nang masyadong maaga; kung ang mga ito ay sinabi nang masyadong maaga ang tao ay magmamalabis. Ang katayuan ng tao ay masyadong mababa, at wala siyang kakayahang aninagin ang katotohanan sa mga salitang ito.

Kapag nakakamit na ng tao ang tunay na buhay ng tao sa lupa, ang buong mga puwersa ni Satanas ay magagapos, at ang tao ay mabubuhay nang walang-hirap sa ibabaw ng lupa. Ang mga bagay-bagay ay hindi na magiging mahirap unawain gaya ng sa kasalukuyan: Mga relasyong pantao, mga relasyong panlipunan, magulong relasyong pangsambahayan…, ang mga iyon ay totoong nakaaabala, masyadong masakit! Ang buhay ng tao rito ay masyadong miserable! Sa sandaling nalulupig ang tao, ang kanyang puso at isipan ay magbabago: Magkakaroon siya ng pusong gumagalang sa Diyos at isang pusong umiibig sa Diyos. Sa sandaling ang lahat niyaong nasa loob ng sansinukob na naghahanap na ibigin ang Diyos ay nalulupig na, na ang ibig sabihin, sa sandaling natatalo na si Satanas, at sa sandaling si Satanas—lahat ng mga puwersa ng kadiliman—ay nagagapos na, kung gayon ang buhay ng tao sa lupa ay magiging hindi-maligalig, at makakapamuhay siya nang malaya sa ibabaw ng lupa. Kung ang buhay ng tao ay walang makalamang mga pakikipagrelasyon, at walang mga suliranin ng laman, sa gayon ito ay magiging lalong napakadali. Ang mga ugnayan ng laman ng tao ay masyadong magulo, at para sa tao ang magkaroon ng mga ganitong bagay ay patunay na hindi pa niya napapalaya ang kanyang sarili sa impluwensya ni Satanas. Kung ikaw ay nagkaroon ng kaparehong relasyon sa mga kapatirang lalaki at babae, kung ikaw ay nagkaroon ng kaparehong relasyon sa iyong karaniwang sambahayan, kung gayon ay wala kang mga alalahanin, at hindi na kailangan pang mag-alala tungkol sa kaninuman. Wala nang mas mabuti pa, at sa ganitong paraan gagaan nang kalahati ang pagdurusa ng tao. Namumuhay ng isang normal na buhay ng tao sa lupa, ang tao ay magiging katulad ng isang anghel; bagaman nasa laman pa rin, siya ay magiging tulad na tulad ng isang anghel. Ito ang panghuling pangako, ito ang huling pangako na ipinagkakaloob sa tao. Sa kasalukuyan ang tao ay sumasailalim sa pagkastigo at paghatol; iniisip mo ba na ang karanasan ng tao sa gayong mga bagay ay walang-kabuluhan? Ang gawain ba ng pagkastigo at paghatol ay magagawa nang walang dahilan? Nasasabi na noong nakaraan na upang kastiguhin at hatulan ang tao ay ilalagay siya tungo sa walang-hanggang hukay, na ibig sabihin ay pag-aalis ng kanyang kapalaran at mga pagkakataon. Ito ay para sa kapakanan ng isang bagay: ang paglilinis sa tao. Ang tao ay hindi inilalagay sa walang-hanggang hukay nang sinasadya, at pagkatapos ay tinatalikuran siya ng Diyos. Sa halip, ito ay upang pakitunguhan ang pagiging-mapanghimagsik sa loob ng tao, upang sa katapusan ang mga bagay na nasa loob ng tao ay malinis, upang magkaroon siya ng tunay na pagkakilala sa Diyos, at maging gaya ng isang banal na tao. Kung ito ay nagagawa, kung gayon ang lahat ay matutupad. Sa katunayan, kapag yaong mga bagay sa loob ng tao na kailangang mapakitunguhan ay napakitunguhan, at ang tao ay nagtataglay ng matunog na patotoo, si Satanas ay matatalo rin, at kahit na mayroon pang kaunti sa mga bagay na iyon na dati nang nasa loob ng tao na hindi pa lubos na nalilinis, sa sandaling natatalo si Satanas, hindi na ito magsasanhi ng gulo, at sa panahong iyon ang tao ay nalinis na nang lubos. Ang tao ay hindi pa kailanman nakakaranas ng gayong buhay, nguni’t kapag natatalo si Satanas, ang lahat ay maisasaayos at yaong mga walang-kwentang bagay sa loob ng tao ay malulutas lahat; lahat ng iba pang mga kaguluhan ay matatapos sa sandaling yaong pangunahing suliranin ay nalulutas. Sa panahon ng pagkakatawang-tao ng Diyos sa lupa, kapag Kanyang personal na ginagawa ang Kanyang gawain sa gitna ng tao, ang lahat ng gawain na Kanyang ginagawa ay upang talunin si Satanas, at tatalunin Niya si Satanas sa pamamagitan ng paglupig sa tao at pagpapasakdal sa inyo. Kapag kayo ay nagtataglay ng matunog na patotoo, ito, rin, ay magiging palatandaan ng pagkatalo ni Satanas. Sa una ang tao ay nalulupig at sa kahuli-hulihan ay lubos na ginagawang perpekto upang talunin si Satanas. Sa diwa, gayunpaman, kasabay ng pagkatalo ni Satanas ito ang sabay-sabay na pagkaligtas ng buong sangkatauhan mula rito sa malalim na dagat ng dalamhati. Hindi alintana kung ang gawain mang ito ay isinasakatuparan sa buong sansinukob o sa Tsina, ito lahat ay upang talunin si Satanas at dalhin ang kaligtasan sa kabuuan ng sangkatauhan nang sa gayon ay maaaring pumasok ang tao sa dako ng kapahingahan. Alam mo, ang normal na katawan ng Diyos na nagkatawang-tao ay talagang para sa kapakanan ng pagtalo kay Satanas. Ang gawain ng katawang-taong Diyos ay ginagamit upang magdala ng kaligtasan sa lahat niyaong nasa ilalim ng langit na umiibig sa Diyos, ito ay para sa kapakanan ng panlulupig sa buong sangkatauhan, at, higit pa rito, para sa kapakanan ng pagtalo kay Satanas. Ang ubod ng buong gawaing pamamahala ng Diyos ay hindi maihihiwalay mula sa pagkatalo ni Satanas upang dalhin ang kaligtasan sa lahat ng sangkatauhan. Bakit, sa dinami-dami nitong gawain, lagi na lamang sinasabi sa inyo na magdala ng patotoo? At kanino patungkol ang patotoo na ito? Hindi ba ito nakadirekta kay Satanas? Ang patotoo na ito ay ginagawa sa Diyos, at ito ay ginagawa upang patotohanan na nakakamit na ang resulta ng gawain ng Diyos. Ang pagpapatotoo ay may kinalaman sa gawain ng pagtalo kay Satanas; kung wala ang pakikipagdigma kay Satanas, kung gayon ay hindi na kakailanganin sa tao na magpatotoo. Ito ay dahil kailangang matalo si Satanas kaya, kasabay ng pagliligtas sa tao, kinakailangan ng Diyos na magtaglay ng patotoo sa Kanya ang tao sa harapan ni Satanas, na siyang ginagamit Niya upang iligtas ang tao at makipaglaban kay Satanas. Bilang resulta, ang tao ay parehong ang layon ng pagliligtas at isang kasangkapan sa pagkatalo ni Satanas, at kaya ang tao ay nasa sentro ng gawain ng kabuuang pamamahala ng Diyos, at si Satanas ay ang layon lamang ng pagwasak, ang kalaban. Maaaring nararamdaman mo na wala kang nagagawa, nguni’t dahil sa mga pagbabago sa iyong disposisyon, ang patotoo ay natataglay na, at ang patotoong ito ay nakatutok kay Satanas at hindi ginagawa para sa tao. Ang tao ay hindi angkop na magtamasa ng gayong patotoo. Papaano niya mauunawaan ang gawain na ginagawa ng Diyos? Ang layon ng laban ng Diyos ay si Satanas; ang tao, samantala, ay ang tanging layon ng pagliligtas. Ang tao ay may tiwaling mala-satanas na disposisyon, at walang kakayahan na maunawaan ang gawaing ito. Ito ay dahil sa katiwalian ni Satanas. Ito ay hindi likas na nasa loob ng tao, kundi pinapatnubayan ni Satanas. Ngayon, ang pangunahing gawain ng Diyos ay upang talunin si Satanas, iyon ay, upang ganap na lupigin ang tao, nang sa gayon ang tao ay maaaring magtaglay ng huling patotoo sa Diyos sa harap ni Satanas. Sa ganitong paraan, ang lahat ng bagay ay matutupad. Sa maraming mga kaso, sa iyong mata lamang ay mukhang walang nagagawang anuman, nguni’t sa katunayan, ang gawain ay natapos na. Kinakailangan ng tao na ang lahat ng gawain ng pagtatapos ay nakikita, nguni’t nang hindi ito ipinakikita sa iyo, natatapos Ko na ang Aking gawain, dahil si Satanas ay sumusuko, na ang ibig sabihin ito ay lubos na natatalo, na nadadaig si Satanas ng lahat ng karunungan, kapangyarihan at awtoridad ng Diyos. Ito ang eksaktong patotoo na dapat mataglay, at bagaman wala itong malinaw na kahayagan sa tao, bagaman hindi ito nakikita ng mata lamang, si Satanas ay natatalo na. Ang kabuuan ng gawaing ito ay nakatutok laban kay Satanas, at isinasakatuparan dahil sa digmaan laban kay Satanas. At kaya, maraming mga bagay na hindi nakikita ng tao bilang nagtatagumpay, nguni’t ito’y, sa mga mata ng Diyos, matagal nang matagumpay. Isa ito sa mga panloob na katotohanan tungkol sa lahat ng gawain ng Diyos.

Sa sandaling natatalo si Satanas, ibig sabihin, sa sandaling lubos na nalulupig ang tao, maaabot ng tao na ang lahat ng gawaing ito ay para sa kapakanan ng pagliligtas, at ang paraan ng pagliligtas na ito ay upang bawiin mula sa mga kamay ni Satanas. Ang 6,000 taong gawain ng pamamahala ng Diyos ay nahahati sa tatlong yugto: ang Kapanahunan ng Kautusan, ang Kapanahunan ng Biyaya, at ang Kapanahunan ng Kaharian. Ang tatlong yugtong ito ng gawain ay para lahat sa kapakanan ng pagliligtas ng sangkatauhan, na ang ibig sabihin, ang mga iyon ay para sa pagliligtas ng isang sangkatauhan na labis na pinásámâ ni Satanas. Gayunpaman, kasabay nito, ang mga iyon ay para din makagawa ang Diyos ng pakikipagdigma kay Satanas. Kaya, kung paanong ang gawain ng pagliligtas ay nahahati sa tatlong yugto, gayundin ang pakikipagdigma kay Satanas ay nahahati rin sa tatlong yugto, at ang dalawang aspetong ito ng gawain ng Diyos ay sabay na pinatatakbo. Ang pakikipagdigma kay Satanas ay talagang para sa kapakanan ng pagliligtas ng sangkatauhan, at dahil sa ang gawain ng pagliligtas ng sangkatauhan ay hindi isang bagay na matagumpay na natatapos sa iisang yugto, ang pakikipagdigma kay Satanas ay hinahati rin sa mga bahagi at yugto, at isinasagawa ang pakikipagdigma kay Satanas alinsunod sa mga pangangailangan ng tao at sa lawak ng katiwalian ni Satanas sa kanya. Marahil, sa imahinasyon ng tao, siya ay naniniwala na sa digmaang ito ang Diyos ay gagamit ng mga sandata laban kay Satanas, kagaya ng paraan na ang dalawang hukbo ay maglalaban sa isa’t isa. Ito lamang ay isang bagay na kayang guni-gunihin ng talino ng tao, at ito ay sukdulang malabo at di-makatotohanang ideya, nguni’t ito ang pinaniniwalaan ng tao. At dahil sinasabi Ko rito na ang paraan ng pagliligtas ng tao ay sa pamamagitan ng pakikipagdigma kay Satanas, iniisip ng tao na sa ganitong paraan isasagawa ang pakikipagdigma. Sa gawain ng pagliligtas sa tao, tatlong yugto ang naisasakatuparan, na ang ibig sabihin ay ang pakikipagdigma kay Satanas ay hinati sa tatlong yugto bago ang lubos na pagkatalo ni Satanas. Nguni’t ang panloob na katotohanan ng kabuuang gawain ng pakikipagdigma kay Satanas ay yaong ang mga epekto nito ay natatamo sa pamamagitan ng pagkakaloob ng biyaya sa tao, at pagiging alay para sa kasalanan ng tao, pagpapatawad sa mga kasalanan ng tao, paglupig sa tao, at paggawang perpekto sa tao. Bilang katunayan, ang pakikipagdigma kay Satanas ay hindi ang pagsusukbit ng mga armas laban kay Satanas, kundi ang pagliligtas ng tao, ang paggawa sa buhay ng tao, at ang pagbabago sa disposisyon ng tao upang siya ay maaaring magtaglay ng patotoo sa Diyos. Ganito kung paano natatalo si Satanas. Si Satanas ay natatalo sa pamamagitan ng pagbabago sa tiwaling disposisyon ng tao. Kapag natatalo na si Satanas, iyan ay, kapag ang tao ay lubos nang naliligtas, sa gayon ang napahiyang si Satanas ay tuluyan nang magagapos, at sa ganitong paraan, ang tao ay ganap nang naligtas. At kaya, ang diwa ng pagliligtas sa tao ay ang pakikipagdigma kay Satanas, at ang pakikipagdigma kay Satanas ay unang-unang nasasalamin sa pagliligtas sa tao. Ang yugto ng mga huling araw, kung saan ang tao ay malulupig, ay ang huling yugto sa pakikipagdigma kay Satanas, at ang gawain din ng ganap na pagliligtas sa tao mula sa pagkasakop ni Satanas. Ang panloob na kahulugan ng paglupig sa tao ay ang pagbabalik ng pagsasakatawan ni Satanas, ang tao na pinásámâ ni Satanas, sa Lumikha kasunod ng paglupig sa kanya, kung saan sa pamamagitan nito ay tatalikdan niya si Satanas at lubusang magbabalik sa Diyos. Sa ganitong paraan, ang tao ay ganap nang naligtas. At kaya, ang gawain ng panlulupig ay ang huling gawain sa digmaan laban kay Satanas, at ang huling yugto sa pamamahala ng Diyos para sa kapakanan ng pagtalo kay Satanas. Kung wala ang gawaing ito, ang lubos na kaligtasan ng tao sa kahuli-hulihan ay magiging imposible, ang ganap na pagkatalo ni Satanas ay magiging imposible rin, at ang sangkatauhan ay hindi kailanman makakapasok sa kamangha-manghang hantungan, o makakalaya sa impluwensya ni Satanas. Dahil dito, ang gawain ng pagliligtas ng tao ay hindi natatapos bago ang pakikipagdigma kay Satanas ay natatapos, sapagka’t ang ubod ng gawain ng pamamahala ng Diyos ay para sa kapakanan ng pagliligtas ng tao. Ang pinakaunang sangkatauhan ay nasa mga kamay ng Diyos, nguni’t dahil sa tukso at katiwalian ni Satanas, ang tao ay nagapos ni Satanas at nahulog sa mga kamay ng masama. Kaya, si Satanas ay naging ang layon na tatalunin sa gawain ng pamamahala ng Diyos. Sapagka’t ang tao ay inangkin ni Satanas, at dahil ang tao ang produkto ng buong pamamahala ng Diyos, kung ililigtas ang tao, kung gayon ay kailangang maagaw siya mula sa mga kamay ni Satanas, ibig sabihin na ang tao ay kailangang mabawi pagkatapos ng pagkabihag ni Satanas. Si Satanas ay natatalo sa pamamagitan ng mga pagbabago sa lumang disposisyon ng tao na nagpapanumbalik sa kanyang orihinal na pakiramdam, at sa ganitong paraan, ang tao, na nabibihag, ay naaagaw muli mula sa mga kamay ni Satanas. Kung napapalaya ang tao mula sa impluwensya at pagkagapos ni Satanas, mapapahiya si Satanas, ang tao sa kahuli-hulihan ay mababawi, at si Satanas ay magagapi. At dahil ang tao ay napapalaya mula sa madilim na impluwensya ni Satanas, ang tao ang magiging samsam ng buong labanang ito, at si Satanas ay magiging ang layon na parurusahan sa sandaling natatapos ang labanang ito, kung saan pagkatapos nito ang kabuuang gawain ng pagliligtas ng sangkatauhan ay nakumpleto na.

Ang Diyos ay walang masamang hangarin tungo sa mga nilikha at nagnanais lamang na talunin si Satanas. Lahat ng Kanyang gawain—maging ito man ay pagkastigo o paghatol—ay nakatutok kay Satanas; ito ay isinasakatuparan para sa kapakanan ng kaligtasan ng sangkatauhan, ang lahat ay upang talunin si Satanas, at ito ay mayroong isang layunin: ang makipagdigma kay Satanas hanggang sa katapus-tapusan! At ang Diyos ay hindi kailanman magpapahinga hangga’t hindi Siya nagwawagi kay Satanas! Siya ay magpapahinga lamang sa sandaling natatalo na Niya si Satanas. Sapagka’t ang lahat ng gawain na ginagawa ng Diyos ay nakatutok kay Satanas, at dahil sa ang lahat ng napápasámâ ni Satanas ay nasa ilalim ng kontrol ng sakop ni Satanas at namumuhay lahat sa ilalim ng sakop ni Satanas, kung walang pakikipagdigma laban kay Satanas at pakikipaghiwalay rito, hindi maglulubay si Satanas sa paghawak nito sa mga taong ito, at hindi sila matatamo. Kung hindi sila natamo, patutunayan nito na si Satanas ay hindi natatalo, na ito ay hindi nadadaig. At kaya, sa 6,000-taong plano sa pamamahala ng Diyos, noong unang yugto ginawa Niya ang gawain ng kautusan, noong ikalawang yugto ginawa Niya ang gawain ng Kapanahunan ng Biyaya, iyon ay, ang gawain ng pagpapako sa krus, at noong ikatlong yugto ginawa Niya ang gawain ng panlulupig sa sangkatauhan. Ang lahat ng gawaing ito ay nakatutok sa lawak ng pagpapásámâ ni Satanas sa sangkatauhan, ang lahat ng ito ay upang talunin si Satanas, at walang isa man sa mga yugto ang hindi para sa kapakanan ng pagtalo kay Satanas. Ang diwa ng 6,000-taong gawain ng pamamahala ng Diyos ay ang digmaan laban sa malaking pulang dragon, at ang gawain ng pamamahala sa sangkatauhan ay ang gawain din ng pagtalo kay Satanas, at ang gawain ng pakikipagdigma kay Satanas. Nakipagdigma ang Diyos sa loob ng 6,000 taon, at sa gayon ay gumawa sa loob ng 6,000 taon, upang sa kahuli-hulihan ay dalhin ang tao tungo sa bagong kinasasaklawan. Kapag si Satanas ay natatalo, ang tao ay magiging ganap nang napalaya. Hindi ba ito ang pinatutunguhan ng gawain ng Diyos ngayon? Ito ang eksaktong pinatutunguhan ng gawain sa ngayon: ang lubos na pagpapalaya at pagpapakawala sa tao, at nang hindi na siya sakop ng anumang patakaran, ni nalilimitahan ng anumang mga gapos o mga pagbabawal. Lahat ng gawaing ito ay ginagawa alinsunod sa inyong katayuan at alinsunod sa inyong mga pangangailangan, ibig sabihin na kayo ay pinagkakalooban ng kung anuman ang inyong natutupad. Hindi ito kaso ng “pagtataboy sa isang pato sa dapuan,” ng pamimilit sa inyo na gawin ang mga bagay na lampas sa inyong kakayahan; sa halip, ang lahat ng gawaing ito ay isinasakatuparan alinsunod sa inyong aktuwal na mga pangangailangan. Ang bawa’t yugto ng gawain ay alinsunod sa totoong mga pangangailangan at kinakailangan ng tao, at para sa kapakanan ng pagtalo kay Satanas. Sa katunayan, sa pasimula ay walang mga hadlang sa pag-itan ng Lumikha at ng Kanyang mga nilikha. Lahat ng mga iyon ay dulot ni Satanas. Ang tao ay nawalan na ng kakayahang makita o mahipo ang anuman dahil sa panggugulo at katiwalian ni Satanas. Ang biktima ay ang tao, ang siyang nalilinlang. Sa sandaling natatalo na si Satanas, mamamasdan ng mga nilikha ang Lumikha, at titingnan ng Lumikha ang mga nilikha at magagawang personal na pangunahan sila. Ito lamang ang dapat na maging buhay ng tao sa lupa. At kaya, ang gawain ng Diyos una sa lahat ay upang talunin si Satanas, at sa sandaling natatalo na si Satanas, ang lahat ay malulutas. Ngayon, nakikita mo na totoong mahalagang bagay para sa Diyos na dumating sa gitna ng tao. Hindi siya dumating upang gugulin ang bawa’t araw sa paghahanap ng mali sa inyo, upang sabihin ang ganito at ganoon, o para lamang hayaan kayong makita kung ano ang Kanyang itsura, at kung paano Siya nagsasalita at namumuhay. Ang Diyos ay hindi naging katawang-tao para lamang hayaan kayo na tingnan Siya, o upang buksan ang inyong mga mata, o upang hayaan kayo na marinig ang mga misteryo na Kanyang nasasalita at ang pitong tatak na Kanyang nabubuksan. Sa halip, Siya ay naging katawang-tao upang talunin si Satanas. Personal Siyang dumating sa gitna ng tao sa katawang-tao upang iligtas ang tao, upang makipagdigma kay Satanas, at ito ang kahalagahan ng Kanyang pagkakatawang-tao. Kung ito ay hindi upang talunin si Satanas, kung gayon Hindi Niya personal na gagawin ang gawaing ito. Ang Diyos ay nakarating sa lupa upang gawin ang Kanyang gawain sa gitna ng tao, upang personal na ibunyag sa tao ang Sarili Niya, at tulutan ang tao na mapagmasdan Siya; ito ba ay maliit na bagay? Ito ay tunay na mahalagang bagay! Hindi ito gaya ng iniisip ng tao na ang Diyos ay nakarating nang sa gayon ay makita Siya ng tao, nang sa gayon ay maaaring maunawaan ng tao na ang Diyos ay tunay at hindi malabo o hungkag, at na ang Diyos ay mataas nguni’t mapagkumbaba din. Ganoon lang kaya ito kasimple? Ito ay talagang dahil napápasamâ ni Satanas ang laman ng tao, at ang tao ang siyang hinahangad iligtas ng Diyos, kaya kailangang magkatawang-tao ang Diyos upang makipagdigma kay Satanas at upang personal na akayin ang tao. Ito lamang ang kapaki-pakinabang sa Kanyang gawain. Ang dalawang katawang-tao ng Diyos ay umiiral upang talunin si Satanas, at umiiral din upang mas mabisang iligtas ang tao. Iyon ay dahil ang siyang nakakagawa ng pakikipagdigma kay Satanas ay ang Diyos lamang, maging ito man ay ang Espiritu ng Diyos o ang katawang-tao ng Diyos. Sa madaling sabi, ang siyang nakakagawa ng pakikipagdigma kay Satanas ay hindi ang mga anghel, lalong hindi ito ang tao, na nagagawang tiwali ni Satanas. Walang kapangyarihan ang mga anghel na gawin ito, at ang tao ay lalo pang mas inutil. Sa gayon, kung ninanais ng Diyos na gawaan ang buhay ng tao, kung ninanais Niyang personal na pumunta sa lupa upang gawaan ang tao, kung gayon ay kailangan Niyang personal na maging katawang-tao, iyon ay, kailangan Niyang personal na ibihis ang katawang-tao, at taglay ang Kanyang likas na pagkakakilanlan at ang gawain na kailangan Niyang gawin, pumunta sa gitna ng tao at personal na iligtas ang tao. Kung hindi, kung ang Espiritu ng Diyos o ang tao ang gumawa ng gawaing ito, kung gayon ang digmaang ito ay mabibigo magpakailanman na kamtin ang epekto nito, at hindi matatapos kailanman. Tanging kapag ang Diyos ay nagiging katawang-tao upang personal na makipagdigma laban kay Satanas sa gitna ng tao nagkakaroon ng pagkakataon ang tao sa kaligtasan. Bilang karagdagan, sa gayon lamang napapahiya si Satanas, at naiiwang walang anumang mga pagkakataon na sasamantalahin o anumang mga plano na isasakatuparan. Ang gawain na ginagawa ng Diyos na nagkatawang-tao ay di-nakakamit ng Espiritu ng Diyos, at lalo pang hindi makakayang gawin sa pangalan ng Diyos ng sinumang tao na makalaman, sapagka’t ang gawain na kanyang ginagawa ay para sa kapakanan ng buhay ng tao, at upang baguhin ang tiwaling disposisyon ng tao. Kung ang tao ay makikisali sa digmaang ito, tatakas lamang siya sa kahabag-habag na kaguluhan, at hindi kakayaning basta baguhin ang tiwaling disposisyon ng tao. Hindi Niya kakayaning iligtas ang tao mula sa krus, o lupigin ang lahat ng mapaghimagsik na sangkatauhan, kundi makakaya lamang na gumawa ng kaunting lumang gawain batay sa tuntunin, o kaya ay anupamang gawain na walang kaugnayan sa pagkatalo ni Satanas. Kaya bakit mag-aabala? Ano ang kabuluhan ng gawain na hindi nakakatamo sa tao, lalong hindi nakakatalo kay Satanas? At kaya, ang digmaan laban kay Satanas ay naisasakatuparan lamang ng Diyos Mismo, at hindi basta nakakayang gawin ng tao. Ang tungkulin ng tao ay tumalima at sumunod, sapagka’t hindi kayang gawin ng tao ang gawain ng pagbubukas ng bagong kapanahunan, ni, higit pa rito, naisasakatuparan niya ang gawain ng pakikipagdigma kay Satanas. Napapasaya lamang ng tao ang Lumikha sa ilalim ng pangunguna ng Diyos Mismo, kung saan sa pamamagitan nito ay natatalo si Satanas; ito lamang ang isang bagay na nagagawa ng tao. At kaya, sa tuwing nagsisimula ang isang bagong digmaan, na ang ibig sabihin, sa tuwing nagsisimula ang gawain ng bagong kapanahunan, ang gawaing ito ay personal na ginagawa ng Diyos Mismo, kung saan sa pamamagitan nito ay pinangungunahan Niya ang buong kapanahunan, at nagbubukas ng isang bagong landas para sa kabuuan ng sangkatauhan. Ang bukang-liwayway ng bawa’t isang bagong kapanahunan ay isang bagong simula sa pakikipagdigma kay Satanas, kung saan sa pamamagitan nito pumapasok ang tao sa mas bago, mas magandang kinasasaklawan at isang bagong kapanahunan na personal na pinangungunahan ng Diyos Mismo. Ang tao ang panginoon ng lahat ng mga bagay, nguni’t yaong mga natatamo ay magiging mga bunga ng lahat ng mga digmaan laban kay Satanas. Si Satanas ang tagapagpasama ng lahat ng mga bagay, ito ang talunan sa katapusan ng lahat ng mga digmaan, at siya ring maparurusahan kasunod ng mga digmaang ito. Sa gitna ng Diyos, ng tao at ni Satanas, tanging si Satanas ang siyang kasusuklaman at itatakwil. Yaong mga natamo ni Satanas nguni’t mga hindi nabawing muli ng Diyos, samantala, ay nagiging silang mga makakatanggap ng kaparusahan sa pangalan ni Satanas. Sa tatlong ito, tanging ang Diyos ang dapat masamba ng lahat ng mga bagay. Yaong mga pinásámâ ni Satanas subali’t mga nabawing muli ng Diyos at mga sumusunod sa landas ng Diyos, samantala, ay nagiging sila na makakatanggap ng pangako ng Diyos at hahatol sa mga masásámâ para sa Diyos. Ang Diyos ay tiyak na magiging matagumpay at tiyak na matatalo si Satanas, nguni’t sa gitna ng tao ay mayroong mga mananalo at mayroong mga matatalo. Yaong mga mananalo ay mapapabilang sa Matagumpay, at yaong mga matatalo ay mapapabilang sa talunan; ito ang pagbubukud-bukod ng bawa’t isa ayon sa uri, ito ang huling kalalabasan ng buong gawain ng Diyos, ito rin ang layunin ng buong gawain ng Diyos, at hindi ito kailanman magbabago. Ang ubod ng pangunahing gawain sa planong pamamahala ng Diyos ay nakatuon sa kaligtasan ng tao, at ang Diyos ay naging katawang-tao para sa kapakanan unang-una ng ubod na ito, para sa kapakanan ng gawaing ito, at upang talunin si Satanas. Ang unang pagkakataon na naging katawang-tao ang Diyos ay dahil din upang talunin si Satanas: Personal Siyang naging katawang-tao, at personal Siyang ipinako sa krus, upang kumpletuhin ang gawain ng unang digmaan, na siyang gawain para sa pagtutubos ng sangkatauhan. Gayundin, ang yugtong ito ng gawain ay personal ding ginagawa ng Diyos, na nagiging katawang-tao upang gawin ang Kanyang gawain sa gitna ng tao, upang personal na sabihin ang Kanyang salita at tulutan ang tao na makita Siya. Mangyari pa, hindi maiiwasan na gumagawa rin Siya ng ilang ibang gawain kasabay niyon, nguni’t ang pangunahing dahilan kung kaya personal Niyang isinasakatuparan ang Kanyang gawain ay upang talunin si Satanas, upang lupigin ang kabuuan ng sangkatauhan, at upang tamuhin ang mga taong ito. At kaya, ang gawain ng pagkakatawang-tao ng Diyos ay tunay na mahalaga. Kung ang Kanyang layunin ay upang ipakita lamang sa tao na ang Diyos ay mapagpakumbaba at nakatago, at na ang Diyos ay tunay, kung ito ay para lamang sa kapakanan ng paggawa ng gawaing ito, kung gayon ay hindi na kakailanganin pa na maging katawang-tao. Kahit pa hindi naging katawang-tao ang Diyos, maibubunyag Niya ang Kanyang pagpapakumbaba at pagkatago, ang Kanyang kadakilaan at kabanalan, sa tao nang tuwiran, nguni’t ang gayong mga bagay ay walang kinalaman sa gawain ng pamamahala sa tao. Ang mga iyon ay walang kakayahan na iligtas ang tao o gawin siyang ganap, lalong hindi natatalo ng mga iyon si Satanas. Kung ang pagtalo kay Satanas ay kinapapalooban lamang ng pakikipaglaban ng Espiritu laban sa isang espiritu, kung gayon ang ganoong gawain ay magkakaroon nang higit pang mas mababang halagang praktikal; wala itong kakayahang tamuhin ang tao at wawasakin ang kapalaran at mga pagkakataon ng tao. Dahil dito, ang gawain ng Diyos sa kasalukuyan ay may malalim na kabuluhan. Ito ay hindi lamang upang makita Siya ng tao, o kaya ay nang mabuksan ang mga mata ng tao, o upang pagkalooban siya ng kaunting pagpapakilos at pampalakas ng loob; ang gayong gawain ay walang kabuluhan. Kung nakakapagsalita ka lamang tungkol sa ganitong uri ng kaalaman, kung gayon ay pinatutunayan nito na hindi mo alam ang tunay na kabuluhan ng pagkakatawang-tao ng Diyos

…………

Mga Talababa:

a. Ang nababasa sa orihinal na teksto ay “ngayon, ito ay dahil.”